Meirás Club de Fútbol
É unha tarde realmente bela, unha luz otoñal acompaña o ocaso do día e introduzo o meu coche na súa horta, alí recto, como un carballo veterano, cos seus ollos sabios espérame, baixo do coche, saudámonos e invítame a entrar na súa morada, non mais lonxe sentámonos fronte a fronte na mesa, me escanea coa súa mirada, observa fijamente o momento en que saco o teléfono e situouno na mesa, e repousa as súas costas sobre o banco, é Antonio Orjales Martínez.
Comezo por preguntarlle si feita de menos aquela actividade diaria, que realizo ao longo de mais de trinta anos, ao que me responde que non, non boto de menos nada, quedei moi canso, moito chollo, moitos percances, había problemas para conseguir xogadores de categorías inferiores, quedei moi aburrido, córtolle e dígolle que aburrido é comprensible pero que orgulloso e moito, levaches a este equipo a donde só chegara o racing, iso é merito teu, mais con esa cara xa curtida polo espazo tempo, respóndeme que merito meu non, sera merito de toda a directiva, non se esquece ao longo de toda a conversación de todos aqueles que estiveron ao seu lado, antes e durante a súa estancia, tenos a todos, noméaos a todos, cada momento en que lle chega un novo nome dio, nosoutros claro nos primeiros anos, non 73 tiña 28 anos, non 74, 29, estabamos na flor dá vida, con ganas de traballar, pero agora xa o ves lonxe.
A estancia segue sendo super agradable, unha persoa como invitada en casa allea non pode sentir maior satisfacción que a de verse en todo momento atendido, e iso é o que eu sentín, pregúntolle si o día que o Meirás ascendeu a 3ª división si foi o día mais feliz, deportivamente foi o día mais feliz, corríxeme, pero continuo, tres días mais tarde cando se para un a pensar o que vén a continuación, púxechesche a traballar ou dixeches buf o que temos por diante, porque ao final o Meirás estivo 3 anos en 3ª, cun sorriso na boca dime, os problemas eran como todos os equipos menos ou Madrid ou Barcelona, había que pagarlles moito, interrómpolle e dígolle que vos levástelo ben foron 3 anos, si foron tres anos e o segundo competimos ben, dígolle que lograron algo moi importante e foi baixar de terceira e non desaparecer, ao que me responde cunha anécdota rica en sabedoría, aí houbo que facer un trasvase, porque nós de terceira baixabamos a preferente, pero non iamos competir en preferente porque non tiñamos orzamento, pero tiñamos un equipo B e aproveitamos que estaba en 2ª rexional e propuxemos competir con ese equipo, e menos mal que a federación transixiu e non nos deu ningún tipo de problema.
Nos seus ollos vese a gusto, os recordos imaxínome corren a gallarón polo seu cerebro, esta cómodo e nótaselle, pregúntolle que defina a súa estancia no Meirás e defínea escueta pero firmemente “traballo”, como cando lle pido que me defina o que é o Meirás para esta parroquia, ao que contesta, que xa o dixo mais veces, para a min logo da coop. é o mais importante, socialmente o Meirás C.F. é importantísimo aínda que hai moita xente que non lle importa, socialmente que haxa deporte nunha parroquia é fundamental e aquí o Meiras enche ese espazo.
Volvo levar a conversación a un espazo baleiro, do que non falamos, pero que é de deber facelo, pregúntolle polo seu irmán, por Manolo (Q.E.P.D), nese momento volve levantar as súas costas do banco e os ollos convértense en vidro fino, resplandeciente, dime que para el foi o seu compañeiro ideal, era o teu soporte dígolle, é que sen el non podía estar, estivo Pepe moitos anos pero marcho canso, e despois quedamos Manolo e Eu, de todos aqueles que empezamos, o Meirás C.F. ten que ter sempre un recordo para Manolo (Q.E.P.D.), porque ademais era un directivo que toda a xente apreciábao, eu era mais duro, asómaselle un sorriso e di Manolo (Q.E.P.D.) era a diplomacia, dicían os cativos cando estabamos Manolo de Veiga, Manolo (Q.E.P.D.) e Eu, que eramos os da película o bo, o feo e o malo, eu entre risas dime era ou malo, Manolo (Q.E.P.D.) era ou bon e Veiga era ou feo, nótase o agarimo cara a aquelas persoas que nomea en todo momento.
Como ves o Meirás hoxe en día, pregúntolle e dime, moi ben, repito o que dixen antes, é moi importante socialmente o labor deste equipo, hoxe hai moito tempo de lecer, cando empezo o Meirás no ano 73, non había tanto, había que estar traballando seguido, hoxe teñen demasiado tempo libre e é moi importante ter unha institución que lle da opción de ocupar devandito tempo, ao longo de tantos anos de estar co Meirás terías algún momento no que che dirías pois me vou, córtame tajamente cun non, xa cando se foi Pepe, pregunte si alguén mais queríase ir e decidín que eu non. ¿A familia? mira todos os directivos, si son bos directivos teñen a familia media abandonada, si non, non o son.
O Meirás sempre tivo grandes xogadores no seu primeiro equipo, dime, cal foi aquel que mais complicado púxollevos, rise, xa ten as costas no respaldo, esta cómodo, nós cando andabamos preparando o equipo, un domingo ou un sábado chegamos alí a Regueiro, eu tenia oído falar de Guillermo o Gordo (Q.E.P.D.) , non o coñecía, e alí tomando uns viños, viñamos dunha voda creo, estaba Genuco, estaba Pepe e non se si estaba o meu irmán, e dixen eu de que tiñamos que ir buscar a Guillermo o Gordo (Q.E.P.D.), rise, fíxache o teu que casualidade alí en Regueiro, nunha mesa, chega Regueiro e dinos, aquel Sr. daquela mesa invítavos a unha botella, preguntámonos quen era, segue ríndose, vostedes non me coñecen pero eu son Guillermo o Gordo (Q.E.P.D.), entón a partir de aí fomos a falar con el, el íanos dicindo xogadores, a primeira ficha que fixo o Meirás foi Pancho ou de Castro, que conste aí, e no primeiro ano pois, estaba Suarez (Q.E.P.D.), estaba Lano, estaba Roberto Sanjurjo, estaba Porta, estaba Piñeiro, Vicente, Fernando o de Santa Mariña do Monte, que a verdade non se como o coñecemos, pero era un bon central, Fernando o dos pozos. Pepe Lago, Misael, Cubano, Freire, e dous infantes Rueda y Angel. Agora si que xa ten o listado escrito, pero ten un gran recordo de Rueda, Rueda era un catalán, dianteiro centro, anarquista, despois co paso dos anos veu na prensa que o matasen nunha carcel, en carabanchel, matárono a paus, unha salvajada, era unha bellísima persoa, sempre preguntaba, ¿como esta a manta? rise, chegou a Neda, e miña nai querida, aquilo era un lodazal non como agora, non queria mudarse,no descanso no canto de vir para a caseta foise para o ambigú a tomar uns coñac, era unha bela persoa.
Das súas viaxes co equipo acórdase unha ano que foi o Meirás a Camariñas, estaban xogando ben, tiñamos un equipazo, gañabamos no descanso 0 – 2, e a xente non estaba contenta, quixeron romper a portería, para que non houbese 2º tempo, e o presidente do Camariñas, o Sr. Vicente, eu era o delegado do Meirás chámome, ven aquí sentar ao meu lado, diso nada lle dixen, e niso o arbitro por medo suspendeu o partido e tivemos que ir por semana a xogar a segunda parte, mándonos a federación ir, pero eu díxenlles que diso nada que necesitabamos tanto diñeiro, o bus, o soldo dos xogadores, ata o ultimo momento non ingresaron o diñeiro e houbo que ir, das directivas dinos que eran xente que che trataba ben, pero, tenias que perder, amiguitos si pero tedes que perder.
A conversación pérdese en anécdotas que por desgraza non collerian todas dentro de nosa pag., non me queda outra cousa que agradecerlle o trato recibido, o ameno do momento e o ver o sentimento verde que non poderá deixar na súa vida, Antonio Orjales, desde esta pag. agradecerlle sinceramente o seu tempo.
